Uroda

Sprawdź ofertę - Kliknij, aby zobaczyć - Więcej informacji - Kliknij, aby dowiedzieć się więcej - Dowiedz się więcej - Zobacz pełen tekst - Zobacz pełen opis tutaj - Odkryj więcej - Zobacz pełen opis - Przejdź do strony
Światło ultrafioletowe jest groźne dla naszego wzroku, ale możesz wiele zrobić, by chronić wzrok, w miarę jak się starzejesz. Po pierwsze, udaj się do okulisty, który wykona badanie oczu, sprawdzając soczewki, siatkówkę i ciśnienie w oku. Po drugie, noś okulary przeciwsłoneczne, gdy tylko wychodzisz na słońce. Po trzecie, jedz dużo produktów z żół­tozielonej grupy Kodu Kolorów. Chociaż genetyka ma wpływ na zaćmę i opisane dalej, związane z wiekiem zwyrodnienie plamki żółtej AMD. Światło ultrafioletowe jest przyczyną zarówno zaćmy, jak i AMD. Zaćma pojawia się, gdy przezroczyste soczewki, znajdujące się za źre­nicą, stają się zamglone i matowieją. Do powstawania zaćmy przy­czynia się nadmierna ekspozycja na światło ultrafioletowe. W Sta­nach Zjednoczonych AMD powoduje około 13 milionów przypadków ślepoty rocznie. AMD wpływa na siatkówkę, która leży po wewnętrznej stronie gałki ocznej, za źrenicą. Gdy światło wpada przez źrenicę na siatkówkę, seria złożonych reakcji chemicznych przesyła impuls elek­tryczny do mózgu, a mózg przetwarza te impulsy na widziany przez nas obraz. Plamka jest małym obszarem siatkówki, gdzie skupia się światło koncentrowane przez soczewkę. Dwa silne przeciwutleniacze, luteina i zeaksantyna, są zgromadzone w tkance plamki, gdzie chronią siatkówkę przed uszkodzeniami przez wolne rodniki. Jeśli jednak nie występują w odpowiedniej ilości, ryzyko AMD i uszkodzeń tego obsza­ru jest większe. Skutkiem jest brak ostrości i ewentualna utrata widze­nia środkowego, tak że środek pola widzenia zakrywa czarna plama. Choć nie powoduje to całkowitej ślepoty – część widzenia obwodo­wego jest zachowana – zaawansowane AMD uniemożliwia czytanie, prowadzenie samochodu i inne codzienne czynności. Przyjmowanie preparatu z luteiną może podnieść jej stężenie w siat­kówce, a liczne badania sugerują wyraźną zależność pomiędzy wyso­kim spożyciem produktów zawierających luteinę i zeaksantynę a odpor­nością na AMD. Luteina i zeaksantyna występują w zielonych i żółtych warzywach oraz w suplementach odżywczych produkowanych z kwia­tów nagietka. Maj 24th, 2012 Wprowadź kolory do diety, by osiągnąć optymalny stan organizmu Komentowanie nie jest możliwe Metacerkaria 1 marca 2014, Doktor No comments Metacerkaria, która uwalnia się w jelicie żywiciela ostatecznego, dostaje się do przewodów żółciowych bezpośrednio z jelita przewodem żółciowym wspólnym lub po przebiciu ścian jelita – układem żyły wrotnej. W pewnych warunkach, lub w odniesieniu do niektórych populacji motyliczki, może nastąpić eliminacja drugiego żywiciela pośredniego – mrówki – w cyklu życiowym, a żywiciel ostateczny zapewnia wówczas rozwój pasożyta od cerkarii, którą zjadł z kulkami śluzowymi, do postaci dojrzałej. Cały cykl życiowy motyliczki dostarcza interesującego przykładu przystosowań do pasożytniczego trybu życia z pominięciem hydrosfery. Stało się to możliwe dzięki eliminacji dwóch zwykle swobodnie żyjących stadiów: 1) miracydium, które nie opuszcza chroniącej jej przed wyschnięciem skorupki jajowej, więc może dzięki temu przeżywać przez okres ponad roku (do 16 mies.) 2) cerkarii, która pozostaje żywa wewnątrz kul śluzowych przez kilka dni. Czas potrzebny do zamknięcia pełnego cyklu motyliczki obejmuje 6-9 mies., z czego na rozwój cerkarii w ślimaku przypada ok. 4 mies., na rozwój inwazyjnych metacerkarii w mrówce 1-2 mies., wreszcie okres dojrzewania 1,5-3 mies. Dojrzała motyliczka żyje w żywicielu ostatecznym 1 -2 lata. Z jednego miracydium rozwija się ok. 4000 dojrzałych przywr. Do zarażenia dochodzi po spożyciu metacerkarii. Chorobotwórczość. Dikrocelioza (dicrocoeliosis) może przebiegać z zapaleniem dróg żółciowych i towarzyszącym mu ostrym bólem w nadbrzuszu, powiększeniem wątroby, żółtaczką, świądem oraz podwyższoną temperaturą ciała. Po dostaniu się bowiem przywr do wątroby pobudzają one tkankę łączną międzyzrazi- kową oraz nabłonek przewodów żółciowych do rozrostu. Najczęściej jednak zarażenie Dicrocoelium dendriticum przebiega bezobjawowo. Wykrywanie. Rozpoznanie opiera się na wykrywaniu jaj w kale. Zwalczanie. W zapobieganiu dikroceliozie należy pamiętać o niespożywaniu surowych roślin i piciu przefiltrowanej wody. W leczeniu wykorzystuje się prazykwantel (Cesol, dzieci > 4 rż. i dorośli w po-jedynczej dawce 25 mg/kg mc.), niklozamid (Yomesan, 2 g jednorazowo) lub dehy- droemetynę (Dehydroemetine, 1 mg/kg mc. przez 10-15 dni) patrz F. hepatica. Badanie kontrolne przeprowadza się w 1 mies. po leczeniu. Opisthorchis felineus (Rivolta, 1884) Blanchard, 1895 – Przywra kocia